Ертеректе ынтымағы мен көңілдері 60 жыл бойы жарасқан атамыз бен әжеміз өмір сүріпті. Бір-бірлерінен құпия-сырларын жасырмай тату-тәтті өмір кешсе де, әжеміз атамызға бір қобдишасының ішіндегісін көрсетпеймін деп, атамыз қарамаймын деп келісіп жүре берген екен.
Күндердің бір күнінде әжеміз қатты науқаска шалдығып, төсек тартып қалады. Шалы үй жинай жүріп әлгі құпия қобдиды тауып алады да, кемпіріне әкеліп беріп, ұзақ жылдар бойына корсетпей жүрген қобдиының сырын ашуын өтінеді. Дәм тұзының таусылуына санаулы күндер қалған кемпірі қорапты ашып, ішінен екі шілтерлі орамал мен сансыз көп ақша шығарады. Аң-таң болған атамызға қарап әжеміз сол кезде:
— «Екеуміз енді отбасын құрғалы жатқан кезде анам маған: «Болашақ жарыңа қай уақытта да ашуланушы болма, егер ашулана қалсаң сыр білдермей сабыр сақтап, ашудың орнына шілтерлі орамал тоқы. Сол кезде ғана сабаңа түсіп, ашуың қайтар» деген. Мен де сол айтқанын бұлжытпай орындап шықтым»,- деп әңгімесін аяктайды.
Бірге өткізген алпыс жыл ішінде кемпірінің өзіне небәрі тек екі рет ашуланғанын көріп атамыз көзіне жас алып тұрып:
— «Ал мына қыруар ақша қайдан келді?» – деп сұрайды.
— «Бұл сатып жіберген орамалдарымның ақысы…», — депті кемпірі о дүниеге аттанып бара жатып.
Байтасов Т.К. жеке блогы
