Жеті атасын білмейтін – ер жетесіз, жеті ғасыр тарихын білмейтін – ел жетесіз. Күніне мың да бір шүкіршілік айтып, өзінің санатқа кіріп сапқа тұрғанына жұбанатын, бабасының бертінгі атасының атына кір келтірмей, қалың қол аттанбай тұрып үлгергеніне қуанатын. Қазақ ол заман тұрмысқа шағынбайтын, бұтын артар жалғыз көлікті мініп шапса да, ханның қасына еріп қалың қазақпен бірге кетсе болды. Оған бақыт та сол, бақ та сол. Қазақтың руханияты терең еді ол кезде. Өзімшілдік, үй күшіктік деген жоқ, көпті көрсе арқасы қозып, есі кететін бойындағы барын салып жігіттілігін, тектілігін жұртына, жұрт билеген ел ақсақалдың алдында көрсетіп батасын алса сол жетеді. Ең үлкен саудасы қазақтың бата болатын. Басын өлімге тігіп көзге түсуге ұмтылғанының ақысы бидің батасы мен елдің пай-пайлап баласына сүйінгендей ғана. Ерлігі үшін ақша алу, сыйлық алу дегенді түсінде де көрмеген. Сол қазақ бүгін президенттің қолдауын айлық ақша көбеймесе тыңдағымыз келмейтін жағдайға жеттік. Сол ер бабаларымыздың, әулие аталарымыздың ұсақ ұрпақтары тұяғы қыбырласа аранын ашып ақша талап етеді. Тұяқ қыбырласа емес жай ғана тілеулес болуға, қарны тоймаса пейілі жоқ. Еліміздің тыныштығын тілеп патшамыздың аман отырғанына шүкіршілік қылудың орнына, басқа елдің айтағына еріп, өзінің аузы арақ сасып отырған мастығына қарамай өзіміз өсірген ұлы не технология білмейтінін, не үйленбейтін жасықтығына қарамай қыңыраятын болды. Жолдауды естідік, тамақ көбейді, семіретін болдық, енді бір үш жыл шыдасақ, әукеміз салбырап, ырсылдап әрең жүретін жағдайға жетеміз деп көңіліміз орнымызға түсіп отыр.
Қазаққа жан ашып отырған азаматтарымыз парламентке өтпей қалдық, сүйектің майлы басынан құр қалдық деп шет жұрттың қолтығына кіріп, айтағына еріп өз еліне қарап үріп жатқандары қаншама. «Су ішкен құдығына түкіріп, одан болашақ өз ұрпағы ішетінін кім ескертер?». Сонда жақсылыққа жамандықпен жетер ме екен? Ойланайық, атадан онсыз да аз ұлтпыз. Тектілігімізді қалай табамыз? Абылайханның еліміздің төрт құбыласын тең ұстай білген рұхын, Абай атамыздың жерді ешқандай реформасыз-ақ кімге қанша, қалай жерді бергенде тиімді болатындығын қарапайым-ақ дәлелдей кеткен ғылымын, Абай рұхын, билеріміздің күрделі қиын шытырман оқиғаларынан оңай шешімін тауып шыға білген рухтарын, батырларымыздың елім-жерім деп мыңдаған қолға қарсы шығып жеңе білген рұхын, малдың соңында жүріп-ақ небір шешендік, мәнін әлі кезге дейін жоя алмаған сөз қалдырған бабалар рұхын қалай табамыз. Жаратушымыздың әмірімен сол мәңгілік келместей болған ата-бабаларымыздың рұхы сөйлеп жатыр. «Адам олар қаперсіз бет бұруда. Олар раббыларыңның өздеріне келген әр жаңа ескертуді мүлде ойыншық етіп қана тыңдайды». (Әнбия – 12). «Менің пенделерім бата алған қауым. Олардың қайсысының яғни біріншісінің яки соңғысының жақсы екені беймәлім». «Алла тағала ақирет күні адамдардың екі тобын назардан тыс қалдырады, олар; туысқандық тамырларынан арылғандар және нашар көршілікте болу». (х-186, 26) Қазақтың тамырына нәр беріп тұратын қандай да бір шешім қабылдау үшін әулиеге түнеп бата алатын дәстүрін пайғамбарымыз менің қауымым деп ескертіп өсиет етсе, Жаратушы иеміздің сыйлығы және ескертуі қазақ халқының тағдырына жазылғаны бекерден бекер емес. «Батаменен ел көгерер, жауынменен жер көгерер» дегендей өліктерді Алла тағаламыз сөйлестіріп, сонан алып жатқан шапағатқа тоқталсақ.
