Байтасов Т.К. жеке блогы

Намаз, деген, сөзді атаған тек дінің ісі,

Атау сөзді  егеленген тек дінші кісі.

Намаз, деген бұйырғаны жаратқаның,

Заманың талабына қыл деп жұмысты.

Ел тағдыры елімнің болашағы,

Ауыртады жүректі қинап жанды.

Жындылығы жастықтың сөзі емес,

Ауырмаса жүрегің, көзің көрмес.

Атыңды Адам деп неге қойған,

Таза ақыл тегің еді баста болған.

Ақылды суғартып Адам атамызға,

Хау деген жанның аты пайда болған.

Қазақтың әр сөзінің мәндер бар,

Даналар және болған жөнге салар.

Салт-дәстүр бірге аталып  сөйлемдерде,

Ал, кейде жеке атаудан қандай мән бар?

Қонақты қазақ сыйлар Құдайындай,

Кәдесі және деп көп сыйлайтындай.

Ұлтыңның салты өзге елмен араласты,

Сондықтан бұл дәстүрден құты қашты.

Даналар көп қазақта кітап көрген,

Сөз тағлымын, астарын жетік білген.

Құранда бұл сырдың да аяты бар,

Алланың бір-бір жібіне жабыс деген.

  Сананы неге сезімен бірге жаздық,

Бар ма мұнда айырмасы ажыраталық.

Ойласаң таза ақылмен беріп сынын,

Қалайша сана-сезімді басқа таңдық.

Ынтаңның сен іздеген, бәрі де тұр «менікінде»,

Құштарлық, мал, дүние қызықтың бәрін күнде.

Оқыдым талай ғұламасын қазағымның,

Философ, ақын, сөздерін даналығын.

Қазақта философия, дейді жетілмеген,

Шет жұртың меңгер, дейді саналығын.

Жаратқан барлық нәрсе қозғалысты,

Жұбын, парын серік қылған қолғабысты.

Құранның бұл басты негізгі есебі еді,

Есепсіз есек деген, түсінбеген жаралысты.