Байтасов Т.К. жеке блогы

Сыйдырмас теріге ашуды,

Бұрқыратып буыңды.

Ызақорлық деген бар,

Шығарар сыртқа жыныңды.

Мақтаны жұрттың аузында,

Ынтасы жұрттан асуға,

Ысырапқор іске кірісті,

Табысын салып мақтанға.

Безбүйректік дертінен,

Қауымды бұрған бетінен.

Сақтансын деп көп халық,

Бұзудан Алла сертінен.

Адамның таусылмас хайласы,

Әдеті, ісі, айласы.

Жаратқанға ынтық боп,

Сайланбаса шарасы.

Отты жүрек, қызыл тіл,

Адамдыққа жата ма?

Зілсіз жүрек, мұңсыз шер,

Тереңге бойлай ала ма?

Маңдай көзі ашылған,

Талай пенде сыналған.

Көріпкелдік қасиетті,

Мақтан көріп тасынған.

Күмәншілдік тексертіп,

Қадымды алға бастырмас.

Артқа тартқан бір сезім,

Өзгеден ақыл алдырмас.

Іштарлық деген сырқат бар,

Ішке еніп үн қатар.

Көре алмайды көп жанды,

Сен артықсың көптен деп шығар.

Шындық бар қобыз үнінде,

Береді қуат сенімге.

Өтірік оған жуымас,

Кездесіп сәттік өлімге.

Дұрыс сөзді терістеп,

Ақыл айтсаң сөкті, деп.

Айтқан сөзін құсықтан,

Көпке жүрген еліктеп.